Καθώς ολόκληρη η χώρα βρίσκεται σε καραντίνα λόγω κοροναϊού και οι ειδικοί μας συνιστούν να Μείνουμε Σπίτι, είναι μία καλή ευκαιρία, τηρώντας πάντα τους κανόνες υγιεινής, να ανακαλύψουμε φιλμ, βιβλία και μουσικές, που ίσως έχουμε αμελήσει λόγω έλλειψης χρόνου. Γι’ αυτόν τον λόγο, σας προτείνουμε δέκα σπουδαίες ταινίες, οι οποίες υπόσχονται να μας κρατήσουν όμορφη συντροφιά και έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς το γεγονός ότι κυκλοφόρησαν την τελευταία δεκαετία στις αίθουσες.

Γνήσιο Αντίγραφο / Certified Copy / Copie Conforme
Σκηνοθεσία: Αμπάς Κιαροστάμι
Σενάριο: Αμπάς Κιαροστάμι
Πρωταγωνιστούν: Ζιλιέτ Μπινός, Γουίλιαμ Σίμελ
Φωτογραφία: Λούκα Μπιγκάτζι
Μοντάζ: Αμπάς Κιαροστάμι
Έτος Παραγωγής: 2010
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ιράν
Διάρκεια: 106 λεπτά

Αυτή είναι η ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας, που συναντιούνται σ’ ένα μικρό χωριό στη νότια Τοσκάνη. Εκείνος (Γουίλιαμ Σίμελ) είναι Βρετανός συγγραφέας, που μόλις τελείωσε τη διάλεξη του σ’ ένα συνέδριο. Εκείνη (Ζιλιέτ Μπινός) έχει μια γκαλερί. Η ιστορία τους θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, οπουδήποτε. Μια ιστορία για τον έρωτα και όχι απλά μια ερωτική ιστορία, από τον πολυβραβευμένο δημιουργό της «Γεύσης του Κερασιού». Μία διάλεξη για τη σύγκρουση των δύο φύλων, με τη δυναμική δύο σπουδαίων καλλιτεχνών, της εξαιρετικής Γαλλίδας ηθοποιού Ζιλιέτ Μπινός και του Βρετανού βαρύτονου τενόρου της όπερας, στο εντυπωσιακό κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

«Μια γυναίκα μπορεί να κρύβει μία άλλη. Για μια ηθοποιό, ο ρόλος του σκηνοθέτη είναι να αποκαλύπτει την άλλη γυναίκα. Η ακοή του, η κάμερα και οι προσδοκίες του την ωθούν να αναζητήσει βαθιά μέσα της και να αντιμετωπίσει ότι βρει εκεί. Δε γνώριζε πριν ποια ήταν. Το ανακαλύπτει μαζί με εκείνον. Ταυτόχρονα όμως δουλεύει και μια άλλη δύναμη: το Άγνωστο. Όταν κάθε βήμα, κάθε σκέψη κι αίσθηση ενώνεται με τη σωματική πράξη, όπως στο γάμο η ηθοποιός περιμένει το μνηστήρα της, το περιμένει όπως η πληγή περιμένει να γιατρευτεί. Τον περιμένει στη γωνία, σε εσωτερικά μονοπάτια, μέσα από την ψυχή της για να δώσει αυτό που δε μπορεί να ειπωθεί, να ακουστεί, ένα ελάττωμα, ένα σπασμένο τακούνι, από το σκοτάδι στην καρδιά της ψυχής της.» – αναφέρει χαρακτηριστικά η Ζιλιέτ Μπινός και συμπληρώνει:

«Μια φορά κι έναν καιρό, πήγα στο Ιράν για να συναντήσω τον Άμπας (τον είχα γνωρίσει στις Κάννες και τον είχα συναντήσει και στην UNESCO). Μου είχε πει «Έλα στην Τεχεράνη!». Δέχτηκα την πρόσκληση του. Δύο φορές. Ένα βράδυ, μου μίλησε για την ιστορία που γυρίσαμε μαζί το καλοκαίρι. Μου μίλησε για κάθε λεπτομέρεια: το σουτιέν, το εστιατόριο, το ξενοδοχείο. Εν ολίγοις, μου είπε ότι του είχε συμβεί. Στο τέλος, αφού μιλούσε για 45 λεπτά, με ρώτησε: «Με πιστεύεις;» και του είπα «Ναι». Κι εκείνος απάντησε: «Δεν είναι αλήθεια!». Γέλασα τόσο δυνατά που ίσως να ήταν κι αυτός ο λόγος που θέλησε να κάνει την ταινία! Η πραγματικότητα και η μυθοπλασία με έκαναν πάντα να γελώ, γιατί πιστεύω πραγματικά ότι όλα είναι δυνατά. Μέχρι σήμερα, είμαι σίγουρη ότι την έζησε αυτή την ιστορία. Όσο είμαι σίγουρη κι ότι δεν την έζησε.»

Ενας Χωρισμός / A Separation
Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαρχαντί
Σενάριο: Ασγκάρ Φαρχαντί
Πρωταγωνιστούν: ά Χατάμι, Πέιμαν Μοάντι, Σαχάμπ Χοσεϊνί, Σαρέχ Μπαγιάτ, Σαρίνα Φαρχαντί, Μπαμπάκ Καριμί, Μερίλα Ζαρέϊ
Φωτογραφία: Μαχμούντ Καλαρί
Μοντάζ: Χαγιεντέ Σαφιγιάρι
Έτος Παραγωγής: 2011
Χώρα Παραγωγής: Ιράν
Διάρκεια: 123 λεπτά

Μετά από 14 χρόνια έγγαμου βίου, η Σιμίν και ο Ναντέρ θέλουν να χωρίσουν. Ζουν στην Τεχεράνη με την 11χρονη κόρη τους και τον ηλικιωμένο πατέρα του Ναντέρ, που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Οταν μια μέρα η Σιμίν αποφασίζει να μεταναστεύσουν σε μία χώρα που δίνει περισσότερες ευκαιρίες στις γυναίκες, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον Ναντέρ, που θέλει να μείνει στο Ιράν για να προσέχει τον πατέρα του. Έτσι χωρίζουν και η κόρη τους, ελπίζοντας να γυρίσει γρήγορα η μητέρα της, μένει προσωρινά με τον Ναντέρ. Ανήμπορος, όμως, να φροντίσει τον γέρο πατέρα του, ο Ναντέρ προσλαμβάνει μία γυναίκα για να τον περιποιείται. Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι αυτή η γυναίκα δούλευε χωρίς την άδεια του συζύγου της, ενώ παράλληλα ήταν έγκυος. Ή μήπως το ’ξερε; Χωρίς να το καταλάβει ο Ναντέρ αιχμαλωτίζεται σ’ έναν ιστό από ψέματα και κοινωνικές αντιδικίες που καταστρέφουν τη ζωή, τα όνειρά του, αλλά και την εικόνα του στα μάτια της κόρης του.

Μία δύσκολη αλλά ρεαλιστική ταινία, που μεταξύ άλλων, μας επιτρέπει να δούμε πως  ακροβατεί η ιρανική κοινωνία,  ανάμεσα στη θεοκρατία και τις δυτικές επιδράσεις, που δέχεται. Το φιλμ έφυγε από το 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου, με την Χρυσή Άρκτο Καλύτερης Ταινίας. Το φιλμ «Ένας Χωρισμός» του Ασγκάρ Φαραντί, απέσπασε επίσης, την Αργυρή Άρκτο Γυναικείας Ερμηνείας (από κοινού στις δύο πρωταγωνίστριες: Leila Hatami και Sareh Bayat), καθώς και την Αργυρή Άρκτο Ανδρικής Ερμηνείας (επίσης από κοινού στους τέσσερις άνδρες πρωταγωνιστές: Peyman Moaadi, Shahab Hosseini, Ali-Asghar Shahbazi, Babak Karimi). Παράλληλα βραβεύτηκε με τη Χρυσή Σφαίρα αλλά και το Όσκαρ, Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Το Λιμάνι της Χάβρης / Le Havre
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Άκι Καουρισμάκι
Πρωταγωνιστούν: Αντρέ Βιλμς, Κάτι Ούτινεν, Ζαν-Πιέρ
Νταρουσέν, Μπλοντέν Μιγκέλ
Χώρα Παραγωγής: Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία
Έτος Παραγωγής: 2011
Διάρκεια: 103 λεπτά

Ο Μαρσέλ Μαρξ (Αντρέ Βιλμς), ένας μποέμ τύπος που κάποτε φιλοδοξούσε να γίνει γνωστός ως συγγραφέας στο Παρίσι, έχει αποτραβηχτεί στη Χάβρη, το δεύτερο πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Γαλλίας. Πλέον μοιράζει την καθημερινότητά του ανάμεσα στο ταπεινό επάγγελμα του λούστρου, τις συχνές του επισκέψεις στο αγαπημένο του μπαρ και τη φροντίδα της Αρλετί (Κάτι Ούτινεν), της βαριά άρρωστης συζύγου του. Ένα παιχνίδι της μοίρας, όμως, θα τον φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ίντρισα (Μπλοντέν Μιγκέλ), έναν ανήλικο μετανάστη από την Αφρική, τον οποίο αναζητά η αστυνομία. Ο Μαρσέλ, βασισμένος στην έμφυτη αισιοδοξία που τον διακρίνει και στην ανθρωπιά του κοινωνικού του περίγυρου, αναλαμβάνει να τον βοηθήσει να βρει τον δρόμο του. Έστω κι αν χρειαστεί να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του, καθώς τον παρακολουθεί στενά ο επιθεωρητής Μονέ (Ζαν- Πιέρ Νταρουσέν).

Επίκαιρος όσο ποτέ, ο Άκι Καουρισμάκι δίνει φωνή στους φτωχούς και αδύναμους αυτού του κόσμου, οι οποίοι παρά τις κακοτυχίες τους δεν εγκαταλείπουν την ελπίδα. Το «Λιμάνι της Χάβρης» είναι μία μαγική, σχεδόν λυτρωτική ιστορία διάσωσης ενός παράνομου έφηβου Αφρικανού μετανάστη. Παράλληλα είναι ίσως η πιο αισιόδοξη στιγμή της σπουδαίας καριέρας του σκηνοθέτη: «Όταν πλέον δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει και λόγος για να είμαστε απαισιόδοξοι».

«Η συγκεκριμένη ιδέα βασάνιζε για αρκετά χρόνια το μυαλό μου, αλλά όταν αποφάσισα να την κάνω ταινία, δεν μπορούσα να αποφασίσω το που θα τη γυρίσω. Είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκό κράτος, εκτός, ίσως από το Βατικανό (αν και τώρα που το σκέφτομαι…). Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία φαντάζουν ιδανικές περιπτώσεις, καθώς σε αυτά τα κράτη το φαινόμενο της μετανάστευσης προκαλεί και τις περισσότερες εντάσεις. Εκείνο που τελικά αποφάσισα να κάνω, ήταν να επισκεφτώ όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές από τη Γένοβα μέχρι και την Ολλανδία, ώσπου στη Χάβρη, την ευρωπαϊκή πόλη των blues, της soul και του rock ’n’ roll, βρήκα αυτό ακριβώς που αναζητούσα.» – Άκι Καουρισμάκι

Melancholia
Σκηνοθεσία: Λαρς φον Τρίερ
Σενάριο: Λαρς φον Τρίερ
Πρωταγωνιστούν: Κίρστεν Ντανστ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Κίφερ Σάδερλαντ, Τζον Χερτ, Στέλαν Σκάρσγκααρντ, Αλεξάντερ Σκάρσγκααρντ, Σαρλότ Ράμπλινγκ
Φωτογραφία: Μανουέλ Αλμπέρτο Κλάρο
Μοντάζ: Μόρτεν Χιόμπγεργκ, Μόλι Μαρλένε Στένσγκααρντ
Χώρα Παραγωγής: Δανία
Έτος Παραγωγής: 2011
Διάρκεια: 130 λεπτά

Η Τζαστίν (Κίρστεν Ντανστ) και ο Μάικλ (Αλεξάντερ Σκάαρσγκαρντ) γιορτάζουν τον γάμο τους με ένα πάρτυ στο σπίτι της αδερφής της (Σαρλότ Γκαίνσμπουργκ) και του άντρα της (Κίφερ Σάδερλαντ). Εν τω μεταξύ, ο πλανήτης Μελαγχολία κατευθύνεται προς τη Γη. Το τέλος του κόσμου σηματοδοτεί την αρχή μιας καινούργιας φάσης στην καριέρα του Τρίερ που με την συναρπαστική «Μελαγχολία» του αποτυπώνει την πιο ευγενική εκδοχή της καταστροφής του κόσμου. O Δανός σκηνοθέτης δημιουργεί έναν υπνωτιστικό και οπτικά συγκλονιστικό και συγκινητικό φιλοσοφικό διαλογισμό μετατρέποντας το είδος των ταινιών καταστροφής σε οικογενειακό δράμα.

«Ήταν σαν να ξυπνούσα από όνειρο: η παραγωγός μου, μου έδειξε την πρόταση για την αφίσα. «Τί είναι αυτό; » ρώτησα. « Μια ταινία σου », απαντά εκείνη. « Ελπίζω πως όχι», μουρμούρισα. Βλέπω τρέιλερ, φωτογραφίες. Φαίνεται χάλια. Είμαι συντετριμμένος.Μη σχηματίσετε λάθος άποψη… δουλεύω για αυτή την ταινία δύο χρόνια. Με μεγάλη ευχαρίστηση. Ίσως όμως παραπλάνησα τον ίδιο μου τον εαυτό. Μπήκα σε πειρασμό. Όχι ότι έκανε κάποιος κάτι λάθος, αντιθέτως όλοι δουλέψανε πιστά για την επίτευξη του στόχου που έθεσα εγώ. Αλλά όταν η παραγωγός μου, μου δείχνει τα στεγνά γεγονότα, νοιώθω μια ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά μου. Είναι μια γυναικεία ταινία! Είμαι έτοιμος να την απορρίψω σαν κακό μόσχευμα. Όμως τι είναι αυτό που ήθελα εξαρχής; Αποφάσισα να βουτήξω στα βάθη του γερμανικού ρομαντισμού. Αυτό ξέρω μόνο. Αλλά αυτό δεν είναι άλλος ένας τρόπος να παραδεχτώ την ήττα μου; Ήττα έως τους χαμηλότερους κινηματογραφικούς κοινούς παρονομαστές. Ο ρομαντισμός κατακρεουργείται με όλους τους κοινότοπους τρόπους σε εμπορικά προϊόντα. Και πρέπει να παραδεχτώ, είχα πολύ καλές και αγαπημένες σχέσεις με το ρομαντικό σινεμά.. και για να δηλώσω το αυτονόητο: το Βισκόντι! Γερμανικός ρομαντισμός που σου κόβει την ανάσα. Αλλά για το Βισκόντι, υπήρχε πάντα κάποιο στοιχείο που τον έθετε πέρα από τα τετριμμένα—που το μετέτρεπε σε αριστούργημα! Έχω μπερδευτεί κι αισθάνομαι ένοχος. Τί έχω κάνει; Ελπίζω μόνο να υπάρχει κάτι που μπορεί να προκαλέσει ρίγος μέσα σε όλο αυτό… Κλείνω τα μάτια μου κι ελπίζω!» – Λαρς Φον Τρίερ, Κοπεγχάγη, 13 Απριλίου 2011.

Αγάπη / Amour
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Μίκαελ Χάνεκε
Πρωταγωνιστούν: Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, Έμανουέλ Ριβά, Ιζαμπέλ Ιπέρ
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία
Έτος Παραγωγής: 2012
Διάρκεια: 127 λεπτά

O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.

Ειδική αναφορά οφείλουμε να κάνουμε στον εκπληκτικό Ζαν Λουί Τρεντινιάν, αλλά και στην συμπρωταγωνίστρια του Εμανουέλ Ριβά, σε μία ερμηνεία που χάρισε μεταξύ άλλων στην σπουδαία Γαλλίδα ερμηνεύτρια και μία υποψηφιότητα στην αντίστοιχη κατηγορία των Όσκαρ. Οι δύο ηθοποιοί ερμηνεύουν μοναδικά τους ρόλους ενός αγαπημένου ζευγαριού, καθώς μεγαλώνουν μαζί.

Ida
Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι
Σενάριο: Pawel Pawlikowski (screenplay), Rebecca Lenkiewicz (screenplay)
Πρωταγωνιστούν: Αγκάτα Τσεμπουκόφσκα / Agata Trzebuchowska, Αγκάτα Κούλεζα / Agata Kulesza
Χώρα Παραγωγής: Πολωνία, Δανία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο
Έτος Παραγωγής: 2013
Διάρκεια: 82 λεπτά

Βρισκόμαστε στην Πολωνία του 1962. Η Άννα (Αγκάτα Τσεμπουκόφσκα), μία ορφανή μαθητευόμενη καλόγρια μεγαλώνει στο μοναστήρι. Όταν πια έχει έρθει ο καιρός να ορκιστεί και επίσημα καλόγρια, η Ηγουμένη την ενημερώνει ότι θα πρέπει πρώτα να συναντήσει το μόνο εν ζωή συγγενικό της πρόσωπο, δηλαδή την θεία της Wanda. Πρώην σπουδαία εισαγγελέας του καθεστώτος η Wanda (Αγκάτα Κούλεζα), είναι η αδερφή της μητέρας της Άννας, η οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την ίδια και της αποκαλύπτει μεταξύ άλλων ότι είναι Εβραία και πως το πραγματικό της όνομα είναι Ida.

Η αποκάλυψη αυτή ωθεί την Άννα – τώρα πλέον  Ida – να ανατρέξει στο παρελθόν για να βρει τις ρίζες της και να αντιμετωπίσει την αλήθεια για την οικογένειά της. Η ηρωίδα μας θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην ταυτότητα με την οποία μεγάλωσε και τη θρησκεία που την έσωσε από τις θηριωδίες των ναζί κατά τη γερμανική κατοχή στην Πολωνία. Παράλληλα όμως και η Wanda θα πρέπει να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της, τις αναμνήσεις της και να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τις επιλογές που έκανε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν επέλεξε την πίστη στο κράτος αντί για την οικογένειά της.

Με εντυπωσιακή ασπρόμαυρη φωτογραφία και δύο υπέροχες ερμηνείες από την Αγκάτα Τσεμπουκόφσκα στο ντεμπούτο της και την έμπειρη Αγκάτα Κούλεζα, ο Πολωνός σκηνοθέτης, Πάβελ Παβλικόφσκι, μας παρουσιάζει στο «Ida», ένα συγκλονιστικό, κοινωνικό δράμα με φόντο τον ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

«H «Ida» είναι μια ταινία για την ταυτότητα, την οικογένεια, την πίστη, την ενοχή, τον σοσιαλισμό και τη μουσική. Ήθελα να κάνω μια ταινία για την ιστορία, η οποία δεν θα ήταν ιστορική. Μια ηθική, αλλά όχι διδακτική ταινία. Ήθελα να πω μια ιστορία στην οποία ο καθένας «έχει τους λόγους του», μια ιστορία πιο κοντά στην ποίηση παρά στην αφήγηση. Περισσότερο απ’ όλα όμως, ήθελα να αποστασιοποιηθώ από τη συνήθη ρητορική του Πολωνικού Κινηματογράφου. Η Πολωνία στην «Ida» παρουσιάζεται από έναν “αουτσάιντερ”, φιλτραρισμένη μέσα από τη προσωπική μνήμη και το συναίσθημα, τους ήχους και τις εικόνες της παιδικής ηλικίας…» – Πάβελ Παβλικόφσκι

Η Τέλεια Ομορφιά / La grande bellezza / The Great Beauty
Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο
Σενάριο: Πάολο Σορεντίνο, Ουμπέρτο Κονταρέλο
Πρωταγωνιστούν: Τόνι Σερβίλο, Κάρλο Βερντόνε, Σαμπρίνα Φερίλι, Κάρλο Μπουκιρόσο, Πάμελα Βιλορέζι, Γαλατέα Ράντζι, Φράνκο Γκρατσιόζι, Ιάια Φόρτε
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Λούκα Μπιγκάτσι
Μοντάζ: Κριστιάνο Τραβαλιόλι
Μουσική: Λέλε Μαρτσιτέλι
Έτος Παραγωγής: 2013
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία, Γαλλία
Διάρκεια: 135 λεπτά

Ο Τζεπ Γκαμπαρντέλα είναι ένας εμφανίσιμος άντρας με ακαταμάχητη γοητεία και παρ’ όλα τα πρώτα σημάδια των γηρατειών, απολαμβάνει στο μέγιστο την κοινωνική ζωή της πόλης. Είναι ο πρωταγωνιστής μας, ο οποίος παρευρίσκεται σε εκκεντρικά δείπνα και πάρτι, όπου το λαμπερό του πνεύμα και η ευχάριστη παρουσία του είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος και αμετανόητος γόης. Κουρασμένος από τον τρόπο ζωής του, ο Γκαμπαρντέλα ονειρεύεται ενίοτε να ξαναπιάσει το γράψιμο. Στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις ενός νεανικού έρωτα, ταξιδεύουμε μαζί του στα εφηβικά του χρόνια. Θα τα καταφέρει όμως; Μπορεί να ξεπεράσει τη βαθειά αποστροφή του για τον εαυτό του και τους άλλους σε μια πόλη της οποίας η εκθαμβωτική ομορφιά σε παραλύει;

Εκεί όπου ολοκληρώνεται η «Γλυκιά Ζωή» του Φεντερίκο Φελίνι, ξεκινά η «Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο. Μπορεί να ακούγετε υπερβολικός ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Σορεντίνο, με πρωταγωνιστή του και πάλι τον σπουδαίο Τόνι Σερβίλο, μας παρέδωσε ένα πραγματικό αριστούργημα. Μέσα από τον φακό του Σορεντίνο, η Ρώμη μετατρέπεται στον κατάλληλο βιότοπο για να ευδοκιμήσουν οι κοσμικοί με τους περιθωριακούς, μια εξεζητημένη στριπτιζέζ με τον πιο κομψό εξηντάχρονο Ρωμαίο, το ιερό με το βέβηλο.

«Εδώ και καιρό σκεφτόμουν μια ταινία που ψηλαφίζει τις αντιφάσεις, τις ομορφιές, τις σκηνές που έχω δει και τους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη Ρώμη. Είναι μια εκπληκτική πόλη, κατευναστική και ταυτόχρονα γεμάτη από κρυφούς κινδύνους. Λέγοντας κινδύνους, εννοώ τις πνευματικές περιπέτειες που δεν οδηγούν πουθενά. Αρχικά, ήταν ένα φιλόδοξο σχέδιο χωρίς όρια, που το ανέβαλλα συνεχώς μέχρι που βρήκα το συνδετικό στοιχείο που θα μπορούσε να δώσει ζωή σε αυτό το ρωμαϊκό σύμπαν. Και το στοιχείο αυτό ήταν ο χαρακτήρας του Jep Gambardella, το τελευταίο κομμάτι του παζλ, που έκανε την όλη ιδέα της ταινίας δυνατή και λιγότερο συγκεχυμένη. Θεώρησα ότι έχει έρθει η στιγμή να φέρω αυτό το αδιαμφισβήτητα φιλόδοξο φιλμ στη ζωή. Μετά από δυο υπέροχα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ταξίδεψα ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική για να κάνω το “Εκεί που Χτυπάει η Καρδιά μου”, πραγματικά ένιωσα την ανάγκη να σταματήσω να μετακινούμαι. Ήθελα να διατηρήσω έναν νωχελικό τρόπο ζωής με μια δουλειά που θα μου επέτρεπε να πηγαίνω σπίτι κάθε απόγευμα. Στην πραγματικότητα, όμως, “Η Τέλεια Ομορφιά” ήταν ένα εξοντωτικό φιλμ, αν και ήταν μια παθιασμένη εμπειρία.» – Πάολο Σορεντίνο

Spotlight
Σκηνοθεσία: Τομ ΜακΚάρθι
Σενάριο: Τζος Σίνγκερ, Τομ ΜακΚάρθι
Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Ραφάλο, Μάικλ Κίτον, Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Λίβ Σράιμπερ, Τζον Σλέιτερι, Στάνλεϊ Τούτσι, Μπίλι Κρούνταπ
Φωτογραφία: Μασανόμπου Τακαγιανάγκι
Μοντάζ: Τομ ΜακΑρντλ
Μουσική: Χάουαρντ Σορ
Έτος Παραγωγής: 2015
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 128 λεπτά

Ο Τομ Μακάρθι (Thomas Joseph McCarthy), επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη με τη νέα του ταινία, «Spotlight». Έχοντας πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 72ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Tο φιλμ εξερευνά την αληθινή ιστορία, σχετικά με το πώς οι δημοσιογράφοι της Boston Globe αποκάλυψαν ένα τεράστιο σκάνδαλο. Πρόκειται για την κακοποίηση παιδιών και την συγκάλυψη εντός της τοπικής Καθολικής Αρχιεπισκοπής, ένα γεγονός που ταρακούνησε το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας στον πυρήνα του. Η ταινία διαθέτει ένα εξαιρετικό καστ, όπου ξεχωρίζουν με τις ερμηνείες τους, ο Μαρκ Ράφαλο, ο Μάικλ Κίτον και ο συνήθης ύποπτος, Στάνλεϊ Τούτσι. Το φιλμ προβληματίζει αλλά παράλληλα συγκινεί τον θεατή, παρέχοντας και μία μικρή ακτίδα φωτός και ελπίδας.

Ο υποψήφιος για Όσκαρ σεναριογράφος του «Ψηλά στον Ουρανό», Τομ Μακάρθι, μας παρουσιάζει πως η ερευνητική ομάδα «Spotlight» της εφημερίδας «Boston Globe» ξεσκέπασε το σκάνδαλο κακοποίησης παιδιών από ιερείς στη Μασαχουσέτη, μια δημοσιογραφική επιτυχία που της απέφερε το βραβείο Πούλιτζερ. Μ’ ένα αξιόλογο σενάριο, βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα και ένα πολύ καλό καστ που αποτελείται από τους: Μαρκ Ράφαλο (Οι Εκδικητές, Now You See Me), Μάικλ Κίτον (Birdman), Λεβ Σράιμπερ (Creed, Ray Donovan TV series), Ρέιτσελ Μακάνταμς (Sherlock Holmes, True Detective TV Series) και Τζον Σλέιτερι (Mad Men TV series).

«Η ιστορία δεν είναι μια κατηγορία σε βάρος της εκκλησίας. Έχει να κάνει με την ερώτηση του πώς κάτι τέτοιο συνέβη. Η εκκλησία μπορεί να διαπράξει θεσμικό κακό, όχι μόνο μέσω της κακοποίησης των παιδιών αλλά και μέσω της κάλυψης αυτής. Πώς κακοποιήθηκαν τόσα παιδιά για δεκαετίες χωρίς κάποιος να κάνει κάτι;» – Τομ Μακάρθι

Το «Spotlight» τιμήθηκε με δύο Όσκαρ στις Κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ ο Μαρκ Ράφαλο κέρδισε με την ερμηνεία του, την τρίτη του Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Τόνι Έρντμαν / Toni Erdmann
Σκηνοθεσία: Μάρεν Άντε / Maren Ade
Σενάριο: Μάρεν Άντε / Maren Ade
Πρωταγωνιστούν: Peter Simonischek, Sandra Hüller, Michael Wittenborn
Χώρα Παραγωγής: Γερμανία, Αυστρία
Έτος Παραγωγής: 2016
Διάρκεια: 162 λεπτά

Ο Τόνι Έρντμαν, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Είναι ένας χαρακτήρας που θα εφεύρει ο Γουίνφρεντ, ο μεσήλικος πατέρας (Πέτερ Σιμόνισεκ) της κεντρικής ηρωίδας Ινές (Σάντρα Χίλερ), μιας πετυχημένης γυναίκας καριέρας, προσπαθώντας να χτίσει μια ουσιαστική σχέση μαζί της και να τη βοηθήσει να δει τη ζωή της με διαφορετική ματιά.

«Κανείς δεν ήξερε πώς θα ήταν γυρίσματα. Κανένας μας. Το μόνο που γνωρίζαμε ήταν το πρόγραμμα και το περιεχόμενο. Γνωριζόμασταν ως συνάδελφοι, κάναμε πολλές πρόβες, κι όμως κανείς δεν ήξερε τι επρόκειτο να συμβεί, πώς θα λειτουργούσε όλο αυτό. Είναι σαν να έχεις ένα μικρό παιδί.» – Σάντρα Χίλερ

Μία από τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα, το «Τόνι Έρντμαν», είναι μία δραματική κομεντί που χαράσσεται ανεξίτηλα στο μυαλό του θεατή και τον συνοδεύει για πάντα. Αξίζει παράλληλα να σημειώσουμε ότι πρόκειται για τη μόνη δημιουργία του 2016 που μπήκε στη λίστα του BBC Culture για τις 100 σημαντικότερες ταινίες του 21ου αιώνα και η οποία προέκυψε από τις επιλογές 117 Κριτικών Κινηματογράφου, από 36 διαφορετικές χώρες.

«Ο ακραίος τρόπος που ζούσε ο Αμερικανός ηθοποιός Άντι Κάουφμαν και υποδυόταν τους ρόλους του με ενέπνευσε πολύ. Αυτό που με ενέπνευσε επίσης ήταν η οικογένειά μου, όπου γίνονταν μεγάλες πλάκες. Ο πατέρας μου έχει σχετικά καλό χιούμορ. Μια μέρα του χάρισα μερικά αντικείμενα για να κάνει πλάκες, όπως ψεύτικα δόντια, τα οποία χρησιμοποιούσε τακτικά.» – Μάρεν Άντε

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ / I, Daniel Blake
Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Σενάριο: Πολ Λάβερτι
Πρωταγωνιστούν: Ντέιβ Τζονς,Χάιλι Σκουάιαρς
Μουσική: Τζορτζ Φέντον
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ρόμπι Ράϊαν
Μοντάζ: Τζόναθαν Μόρις
Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο
Έτος Παραγωγής: 2016
Διάρκεια: 100 λεπτά

Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας 59χρονος ξυλουργός ο οποίος έπειτα από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο θα πρέπει να σταματήσει να δουλεύει μέχρις ότου η καρδιά του γίνει ξανά πιο δυνατή. Η γιατρός του τον κρίνει ακατάλληλο για εργασία, όμως οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νιούκαστλ όπου ζει, θεωρούν ότι δεν δικαιούται το ανάλογο επίδομα, μα το επίδομα κάποιου που θα έπρεπε να ψάχνει για δουλειά. Η γραφειοκρατία τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Μέσα από την περιπέτεια αυτή, διασταυρώνεται με μια ανύπαντρη μητέρα και τα δύο παιδιά της. Βρίσκοντας αναπάντεχη οικογενειακή θαλπωρή ο ένας στον άλλο, ενώνουν τις δυνάμεις τους και προσπαθούν να αντισταθούν στις δυσκολίες.

Δύο χρόνια μετά το υπέροχο «Jimmy’s Hall» (2014), ο Κεν Λόουτς διαψεύδει ευτυχώς τις φήμες που τον ήθελαν να σταματάει την σκηνοθεσία ταινιών μυθοπλασίας και επιστρέφει εντυπωσιακά – Χρυσός Φοίνικας στο 69ο Φεστιβάλ των Καννών – μ’ ένα πολιτικό σινεμά υψηλών δυνατοτήτων, με έντονη κριτική ματιά, αλλά και με κοινωνικές ευαισθησίες. Το φιλμ «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», φέρνει την υπογραφή του μόνιμου πλέον συνεργάτη του και σεναριογράφου, Πολ Λάβερτι, ενώ διακατέχεται από την σπουδαία ερμηνεία του πρωταγωνιστή Ντέιβ Τζονς και σε δεύτερο επίπεδο, της Χέιλι Σκουάιρς, στην πρώτη τους συνεργασία με τον καταξιωμένο Βρετανό σκηνοθέτη.