Κάνουν μία επανάσταση
κάθε δύο λεπτά

Julia Sarachu-Γ.Σουλιώτης, Και όλα θα συνεχίζουν όπως πάντα

Η κοινωνική απήχηση δεν διαμορφώνεται από τον πληθυσμό των επιβεβαιωτικών αρνήσεων της πολιτικής πραγματικότητας,ούτε με την εξέγερση των αριθμών και τις φωνές των[εσαεί;] διαφωνούντων ,αλλά με μία εξέγερση συνειδήσεων που υπερβαίνει το νεοφιλελεύθερο φόβο και το ριζοσπαστικό [;]φορμαλιστικό αστισμό.Πώς όμως να δημιουργήσεις δυναμική όταν οι κινήσεις είναι προβλέψιμες και τα υλικά φθαρμένα;Η σύνθεση πολλών αντι-θέσεων αν και έχει φιλοσοφικό ενδιαφέρον ,δεν παράγει πάντοτε θετικό πολιτικό αποτέλεσμα καθώς οι συσσωματώσεις της στοιχειώδους συγκρότησης με πρόσωπα ‘ορισμένου σκοπού’ σπανίως δημιουργούν συμπαγή πολιτική ομάδα.Στην ουσία πρόκειται  για μονάδες που δεν διακρίνονται για συναισθηματική κοινότητα ή για κοινοτικούς δεσμούς ταυτότητας.Δεν χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα,δεν υιοθετούν την ίδια συλλογική συμπεριφορά και τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπουν δεν ταιριάζουν με την κομματική μήτρα.Περισσότερο μοιάζει το όλο εγχείρημα με την εμφάνιση ενός ‘οιονεί-κοινού’ ομοίων συμφερόντων,με ένα θνησιγενές κομματοκατεστημένο μόρφωμα.Όσοι δε εντάσσονται στα σχήματα αυτά επιζητώντας[απολεσθείσα;] δύναμη κι εξουσία, γρήγορα θα καταλάβουν ότι δεν αποτελούν μία αφανή πηγή πολιτικού κύρους κι ότι δεν θα διαρκέσει πολύ η φαντασίωση της συνδιαχείρισης του ευοίωνου[;] μέλλοντος.Οι εσωτερικές ιεραρχίες παραμένουν σκληρές κι ο πυρήνας απροσπέλαστος για τους ‘απέξω προσερχόμενους’.Οι ολιγαρχίες των αρχηγικών κομμάτων δεν τους χωρούν όλους,τουλάχιστον στα σαλόνια.Για τ’αλώνια δεν γνωρίζω…

ΥΓ.’’The proof of the pudding  is in the eating’’