Επιτέλους η ΝΔ ασπάστηκε τον διεθνισμό, όπως αποδεικνύει η πρόταση της να συζητηθεί στη Βουλή η κρίση στη Βενεζουέλα. Δεν έχει σημασία ότι η πλειοψηφία των βουλευτών της δεν έχει ιδέα για την ιστορία της χώρας, ούτε καν που βρίσκεται και με ποιες χώρες συνορεύει. Η υπεράσπιση των ελευθεριών του λαού της Βενεζουέλας από τη “χούντα του Μαδούρο” δείχνει ακριβώς την προσήλωση της στα δημοκρατικά, διεθνιστικά ιδεώδη.

Θα ήταν πιο ειλικρινής αν είχε εκδηλώσει το ίδιο ενδιαφέρον και 15 χρόνια πριν, όταν ο πρόεδρος Τσάβες ανατράπηκε από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, οργανωμένο από την ολιγαρχία της χώρας και τα ΜΜΕ, με την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Μέσα σε 15 χρόνια, το στρατόπεδο του Τσάβες έχει κερδίσει πάνω από 10 εκλογικές αναμετρήσεις και έχει χάσει μόνο δύο. Σε καμία περίπτωση οι διεθνείς παρατηρητές δεν διαπίστωσαν παραβιάσεις της εκλογικής νομοθεσίας. Τα μέσα ενημέρωσης ανήκουν στην αντιπολίτευση και ξιφουλκούν καθημερινά εναντίον της κυβέρνησης.

Αν λοιπόν έχουμε “χούντα” στη Βενεζουέλα, πως θα χαρακτήριζε η ΝΔ το καθεστώς της Τουρκίας, όπου χιλιάδες, από δικαστές μέχρι δημοσιογράφους έχουν συλληφθεί τους τελευταίους 10 μήνες, με τις παραβιάσεις στοιχειωδών κανόνων να κορυφώνονται στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής. Και γιατί άραγε η αντιπολίτευση δεν ζητά να συζητηθεί στη Βουλή η κατάσταση στη γειτονική χώρα που αφορά άμεσα και τη δική μας;

Από το 1999 που ανήλθε στην εξουσία, ο Ούγκο Τσάβες κατάφερε να μειώσει εντυπωσιακά το ποσοστό των ανθρώπων που ζούσαν στη Βενεζουέλα κάτω από το όρια της φτώχειας. Εκατομμύρια άνθρωποι στις τενεκεδουπόλεις είδαν γιατρό για πρώτη φορά στη ζωή τους. Εδώ οφείλεται και η αντοχή του στρατοπέδου του, το οποίο πολεμά λυσσαλέα, με όλα τα μέσα, η αντιπολίτευση.

Και από αυτή την άποψη ήταν δικαιολογημένη η υποστήριξη που του προσέφεραν πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής καθώς και προοδευτικές δυνάμεις, σε όλο το κόσμο, μεταξύ των οποίων και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ηγέτης της μπολιβαριανής επανάστασης δεν μπόρεσε όμως να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο της χώρας, που στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις πηγές του πετρελαίου. Με αποτέλεσμα την κατάρρευση του συστήματος που παρατηρείται σήμερα.

Όπως συχνά συμβαίνει με τους διαδόχους χαρισματικών ηγετών, ο Μαδούρο δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος του προκατόχου του και τα λάθη του στη δημοσιονομική πολιτική επιδείνωσαν σοβαρά τη κατάσταση. Η πολιτική βία, στην οποία καταφεύγουν όλες οι πλευρές, είναι διαδεδομένη στη χώρα.

Στις διαδηλώσεις λόγω της οικονομικής κρίσης εκατοντάδες σκοτώθηκαν τις δεκαετίες του 80 και του 90, πριν την άνοδο του Τσάβες.  Όμως, όπως τότε έτσι και σήμερα η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί  με τη χρήση αστυνομικής βίας.  Είναι φανερό ότι η χώρα χρειάζεται μια μίνιμουμ συμφωνία ανάμεσα στη κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, ώστε να αποφευχθεί το χάος.

Προς αυτή τη κατεύθυνση θα έπρεπε να πιέσει η ΕΕ και, όσο περνάει από το χέρι της, η ΝΔ, αν ήθελε πραγματικά να βοηθήσει τη χώρα. Όχι να κάνει μικροκομματική αντιπολίτευση με τη τραγωδία ενός λαού που κέρδισε την ανεξαρτησία του επίσης το 1821 και έκτοτε βασανίζεται από τις ξένες επεμβάσεις για τη καταλήστευση των μεγαλύτερων κοιτασμάτων πετρελαίου του πλανήτη.