Η πρόσφατη συγκριτική αξιολόγηση των ελληνικών σχολείων από τον ΟΟΣΑ έδειξε ότι η ελληνική μέση εκπαίδευση παραμένει στάσιμη ως μια από τις χειρότερες της Ευρώπης.

Η κακή ποιότητα της δευτεροβάθμιας παιδείας μας είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Και όμως το πρόβλημα δεν είναι αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, ενώ τα αντικειμενικά δεδομένα (π.χ. ότι οι εκπαιδευτικοί μας είναι οι χειρότερα αμειβόμενοι αλλά και παράλληλα οι λιγότερο εργαζόμενοι στην Ευρώπη ή ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι από τα πιο συγκεντρωτικά) είναι σχεδόν εντελώς άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Αντί για αυτά, συζητάμε μόνο για τον ρόλο των θρησκευτικών.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι επτά χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης συνεχίζουμε να μιλάμε για επουσιώδη πράγματα αλλά να μην εξετάζουμε τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας μας, αυτά που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία και μας κρατούν καθηλωμένους στο περιθώριο της Ευρώπης.

Αντίθετα, ακούμε τον πρωθυπουργό και πολλούς πολιτικούς αρχηγούς να μιλούν για τα κακά μνημόνια και τις ευθύνες των ευρωπαίων ενώ οι πιο γραφικοί από τους πολιτικούς μας συνεχίζουν να διαδίδουν αστείες συνωμοσιολογίες.  

Το πολιτικό σύστημα ομφαλοσκοπεί χωρίς πυξίδα.

Έχουμε κόμματα, όπως η Νέα Δημοκρατία και ο Σύριζα, που έχουν μάθει να είναι μόνο πελατειακά, που συστηματικά υπάρχουν για διορισμούς και για ρουσφέτια και που έχουν μάθει να απευθύνονται μόνο σε στενά συντεχνιακά ή τοπικιστικά συμφέροντα χωρίς αναφορές στο μέλλον της χώρας ή συγκεκριμένες ιδέες για το τι πρέπει να γίνει.

Έχουμε και τηλεόραση που συχνά συσκοτίζει, αντί να ενημερώνει, με ημιμάθεια ή προωθώντας επιχειρηματικά συμφέροντα ή κομματική προπαγάνδα, χωρίς καμία εγγύηση δημοσιογραφικής δεοντολογίας και ελάχιστα επαρκείς αναλύσεις των πραγματικών δεδομένων του κόσμου μας.

Γι’ αυτό η Ελλάδα, χωρίς να το γνωρίζει, είναι μια από τις πιο άνισες χώρες της Ευρώπης.

Όσοι φτιάξαμε το Ποτάμι την άνοιξη του 2014 είχαμε την ελπίδα ότι θα ανανεώσουμε την πολιτική ζωή της Ελλάδας.

Θέλαμε να πούμε στην ελληνική κοινωνία ότι  η διαφθορά δεν είναι κάτι το φυσικό.

Ότι μπορεί να καταπολεμηθεί με σωστούς θεσμούς, όπως έγινε αλλού. Θέλαμε να υπερασπιστούμε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς της ανοικτής οικονομίας και του κοινωνικού κράτους.

Θέλαμε να δούμε παντού σοβαρές εγγυήσεις καταπολέμησης του νεποτισμού (οικογενειακού ή κομματικού).

Θέλαμε να δούμε το πολιτικό μας σύστημα να λογαριάζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, όχι μόνο τον μικρόκοσμο των ευγενών προαστείων των Αθηνών. 

Δυστυχώς το Ποτάμι, παρά τον αρχικό ενθουσιασμό που προκάλεσε στον χώρο της προοδευτικής και φιλοευρωπαϊκής Ελλάδας, δεν κατάφερε να πετύχει τους στόχους του.

Σήμερα διαρκώς συρρικνώνεται.

Αντί να ενώσουμε το χώρο μας, καταφέραμε να διώχνουμε πολύτιμα στελέχη.

Η άποψή μου είναι ότι την ευθύνη για την κατάσταση στο Ποτάμι την φέρει ακέραιη ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Όπως είπα και στο Συνέδριο του Ποταμιού, ο Σταύρος παρά τις σωστές ιδέες του και τα προσωπικά του χαρίσματα, δεν άφησε το κόμμα να αναπτυχθεί στην περιφέρεια, δεν στήριξε την εσωκομματική δημοκρατία και -λόγω της δικής του δυσπιστίας προς τους βουλευτές – δεν έφτιαξε μια συνεκτική ομάδα εκπροσώπων του κόμματος ώστε το Ποτάμι να έχει μια πλήρη και σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας ανά υπουργείο.

Τέλος, και ίσως πιο σημαντικό, δεν κράτησε σταθερή στάση έναντι του Τσίπρα.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είδε ότι ο Τσίπρας ήταν από την αρχή ένας δημαγωγός που ήταν βέβαιο ότι θα κατέστρεφε την οικονομία με τα ψέματά του προς το εσωτερικό και τις απειλές προς την ΕΕ.

Ο σκεπτικισμός που είχαμε πολλοί δικαιώθηκε από τις εξελίξεις και την συμπόρευση του Σύριζα με την ακροδεξιά κατά την κυβερνητική του θητεία.

Οι λάθος αποφάσεις όμως πληρώνονται, και το Ποτάμι έχασε στις εκλογές το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του από τον Ιανουάριο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015.

Χάσαμε την εμπιστοσύνη της προοδευτικής Ελλάδας, επειδή δεν γίναμε αξιόπιστο εμπόδιο στον λαϊκισμό.

Αυτές είναι όμως οι ευθύνες της ηγεσίας.

Γι αυτό στο Συνέδριο του Φεβρουαρίου υποστήριξα ότι η ηγεσία έπρεπε να αποχωρήσει και να αφήσει το Ποτάμι να αλλάξει ώστε να ανακάμψει.

Το Συνέδριο διαφώνησε.

Σέβομαι φυσικά τις αποφάσεις του και γι αυτό παραμένω απλό μέλος στο Ποτάμι.

Δυστυχώς όμως η φθίνουσα πορεία συνεχίστηκε.

Το σχέδιο του Σταύρου για ένα «κοινοβούλιο του Κέντρου» απέτυχε και αυτό.

Η κάθοδος συνεχίζεται με τις αποχωρήσεις τριών βουλευτών μας.

Δεν μου προκαλεί καμία ικανοποίηση η σκέψη ότι όσα είπα στο Συνέδριο επαληθεύθηκαν.

 Σήμερα όμως έχουμε όλοι ευθύνη για το μέλλον της χώρας.

Είτε οι εκλογές γίνουν σήμερα, είτε γίνουν σε τρία χρόνια, η ευθύνη μας είναι η ίδια.

Η κατάρρευση του Σύριζα δημιουργεί ένα τεράστιο πολιτικό κενό που ενδεχομένως να καλύψουν νέοι ή και παλιοί λαϊκιστές.

Όσοι όμως πιστεύουμε σε μια διαφορετική πορεία, δεν μπορούμε να μένουμε παρατηρητές.

Η χώρα δεν χρειάζεται περισσότερους σχολιαστές.

Δεν αρκεί η αφ’ υψηλού κριτική, ούτε και η ικανοποίηση ότι είμαστε ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας.

Η χώρα μπορεί να αλλάξει.

Θα αλλάξει όμως μόνο με σκληρή και μεθοδική δουλειά, ώστε να είμαστε έτοιμοι στις εκλογές, τόσο με τις ιδέες μας όσο και με την περιφερειακή μας οργάνωση.

Χρειάζεται να ενώσουν τις δυνάμεις τους προοδευτικοί Έλληνες παντού σε όλη την Ελλάδα, ό,τι και αν ψήφισαν το 2015.

Χρειάζεται να βρεθούμε και να μελετήσουμε τις λύσεις που υπάρχουν.

Η πτώση του κ. Τσίπρα δείχνει ότι η εποχή της δημαγωγίας μπορεί και να έχει περάσει.  

Η χώρα είναι έτοιμη για μια σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Πρέπει όμως να μπορέσουμε να εξηγήσουμε πώς ακριβώς η Ελλάδα θα γίνει  μέσα στο επόμενο κοινοβούλιο  μια ανοικτή κοινωνία, με εξωστρεφή οικονομία, πλήρες κοινωνικό κράτος και ισχυρούς θεσμούς ενάντια στη διαφθορά.

Πάνω σε αυτές τις αρχές πρέπει να στηθούν οι βάσεις για ένα νέο μεγάλο, προοδευτικό κόμμα, για μια πραγματικής προοδευτική συμμαχία του οποίου αρχικός κορμός θα πρέπει να είναι το Ποτάμι.

Στην προοδευτική αυτή συμμαχία χώρο έχουν και νέοι πολιτικοί, όπως οι 42 υποψήφιοι ευρωβουλευτές του Ποταμιού το 2014, αλλά και παλαιοί πολιτικοί, όπως οι Γιάννης Ραγκούσης, Άννα Διαμαντοπούλου και Τάσος Γιαννίτσης.

Όλοι έχουν κάτι να προσφέρουν, είτε αυτό είναι εμπειρία, είτε είναι νέες ιδέες, φαντασία ή αγωνιστικότητα.

Το πώς ακριβώς θα ενωθούν αυτές οι δυνάμεις ας το αποφασίσει η βάση.

Ας κάνουμε ανοικτές εκλογές για την ηγεσία αλλά και για το συνέδριο του νέου κόμματος με εντελώς ανοικτούς εκλογικούς καταλόγους, με την ευθύνη μιας εφορευτικής επιτροπής στελεχωμένης με πρόσωπα υψηλού κύρους.

Ας συμφωνήσουμε εξαρχής σε ένα δημοκρατικό καταστατικό και κανόνες λειτουργίας των περιφερειακών μας οργανώσεων.

Το αρχικό σχέδιο που πρότεινε το Ποτάμι προς το ΠαΣοΚ το Σεπτέμβριο, ας γίνει η βάση για έναν βηματισμό προς την ίδρυση της προοδευτικής συμμαχίας είτε θέλει, είτε δεν θέλει να συμμετάσχει το ΠαΣοΚ.

Η πρότασή μας ας γίνει προς όλους.

Όσοι φτιάξαμε το Ποτάμι το 2014 έχουμε τώρα την ίδια ακριβώς ευθύνη όπως και τότε.

Η ανάγκη είναι η ίδια ή και μεγαλύτερη. Το πελατειακό κράτος και ο λαϊκισμός δεν θα ηττηθούν χωρίς αγώνα.

Πώς αλλιώς θα απελευθερώσουμε τα σχολεία από τα πελατειακά και γραφειοκρατικά εμπόδια που τα κάνουν τα χειρότερα στην Ευρωζώνη;

Η στασιμότητα δεν είναι λύση.

Τα παιδιά δεν μπορούν να περιμένουν.
 
* Ο Παύλος Ελευθεριάδης ήταν υποψήφιος βουλευτής Α’ Αθηνών με το Ποτάμι και υποψήφιος επικεφαλής στο Συνέδριο του Φεβρουαρίου 2016.